Author: asp-x

Για το δικό μας αίθριο δεν θα μιλήσει κανείς

Απ’τα τσακάλια δεν γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια
Κ. Βάρναλης

Κομβική θέση στην αρχιτεκτονική εκπαίδευση κατέχει η συζήτηση για τη σχέση της αρχιτεκτονικής με το κοινωνικό/το δημόσιο και το χώρο που αυτό συμβαίνει.  Για το κατώφλι, για την αυλή, για τις πλατείες. Για το αίθριο.

«Το αίθριο ως ανάσα… Το αίθριο ως παρατηρητής της περατζάδας… Το αίθριο ως τόπος συνάντησης και συναναστροφής … Το αίθριο ως πυκνωτής κοινωνικών σχέσεων…»

Και αυτό απαντάται και στη δική μας σχολή, σωστά; Σχολείο-αίθριο. Αγορά-αίθριο. Μουσείο-αίθριο. Ακόμα και πολυκατοικία αίθριο. Μια αρχιτεκτονική εκπαίδευση πλούσια σε αναφορές για τη χρησιμότητα αυτού του χώρου. Και πάντα ως παράδειγμα το αίθριο της δικής μας σχολής! Η θεωρία επιβεβαιώνεται στην πράξη και εμείς έχουμε την τύχη της βιωματικής σχέσης.

Μετά από 18 χρόνια λειτουργίας της σχολής όμως έρχεται  η μετεγκατάσταση του τμήματος αρχιτεκτονικής στα ΠΡΟΚΑΤ. Θα ήταν γελοίο να πιστεύουμε ότι, μετά από 18 χρόνια, η μετεγκατάσταση μας γίνεται επειδή το τμήμα Αρχιτεκτόνων δεν έχει δικό του κτίριο από τότε που έγινε το τμήμα, ούτε επειδή παραπήγε το αστείο με τα νερά που τρέχουν μέσα, παρά τις όποιες εργασίες-κοροϊδία έχουν γίνει. Γίνεται καθαρά και μόνο γιατί οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως κουτάκια, 400-500 για την ακρίβεια. Τα ίδια αυτά κουτάκια χωράνε όπου κι αν τα βάλεις, στο κτίριο της βιβλιοθήκης, στα προκάτ, σε υπόγεια και στην τελική δεν χρειάζεται καν να έχουν λόγο στο θέμα του κτιρίου. Οπουδήποτε αρκεί να υπάρχει ο αριθμός τετραγωνικών (τώρα περίσσεψε χώρος στα Προκάτ για να στοιβαχτούμε) γι’ αυτά και να βολεύει τον εκάστοτε Πρύτανη.

Γιατί λοιπόν συζητάμε αν το κτίριο είναι κατάλληλο από τη στιγμή που δεν έχει φτιαχτεί για αρχιτεκτονική σχολή, δεν έχει ενιαίους χώρους που είναι απαραίτητοι για εμάς και για την εκπαιδευτική διαδικασία; Ποια επαφή και αλληλεπίδραση θα υπάρχει ανάμεσα στα έτη τόσο αρχιτεκτονικά όσο και κοινωνικά; Τα τετραγωνικά που περισσεύουν για μας στα ΠΡΟΚΑΤ δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις. Άλλωστε το να είναι καθένας μόνος του αποκομμένος από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο δεν είναι ξένη λογική στην εποχή της εξατομίκευσης, του συνεχούς ανταγωνισμού και της επίθεσης στη συλλογικοποίηση. Μόνος στη σχολή, μόνος στη δουλειά.

Είναι λοιπόν δική μας ευθύνη να αγωνιστούμε για αξιοπρεπείς δομές και χώρους στο πανεπιστήμιο. Όσο και να μας μιλούν οι “κοινωνικά ευαίσθητοι” καθηγητές  για δημόσιους χώρους και για τα δικαιώματα σ’ αυτούς, τόσο γίνεται φανερό ότι τα δικαιώματα αυτά δεν μας τα έδωσε κανείς. Μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε για τις κοινωνικές ελευθερίες και τους  χώρους συναναστροφής μας γίνονται δικοί μας. Ποτέ κανένας δεν μας τους έδωσε και σίγουρα κανένας σχεδιασμός έργου δεν άρχισε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου όσο αγνές κ αν είναι οι προθέσεις του εκάστοτε αρχιτέκτονα/πολεοδόμου.

Δεν περιμένουμε λοιπόν τίποτα και από κανέναν. Όσο για τους καθηγητές, η αντίφαση στα λόγια τους και τις πράξεις τους είναι ήδη μεγάλη. Ας μην έχουν αυταπάτες ότι δεν τους βλέπουμε όταν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτοί έχουν διαλέξει ήδη γραφεία στα Προκατ. Παίρνουμε το μέλλον στα χέρια μας με αγώνες και κινητοποιήσεις για καλύτερες συνθήκες σπουδών και διαβίωσης.

 

-ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝΤΑΙ, ΑΠΟΚΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ!

–OΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

-ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΝΕΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 15.11 14:00 ΑΙΘ. 1ου ΕΤΟΥΣ

Νόμος Γαβρόγλου
Η μεταλυκειακή εκπαίδευση στην υπηρεσία του Κεφαλαίου

Η κυβέρνηση Σύριζα-Αν.ελ. έχει ήδη φορτώσει το λαό με δύο επιπλέον μνημόνια, δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους, ματωμένα πλεονάσματα και δεσμεύσεις μέχρι το 2060. Ο νόμος Γαβρόγλου αποτελεί ένα ακόμη στιγμιότυπο αυτής της ταξικής επίθεσης εναντίου του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον η κυβέρνηση επέλεξε να τον «περάσει» μες στο κατακαλόκαιρο, όταν οι φοιτητές αδυνατούσαν να αντιδράσουν άμεσα και να κινητοποιηθούν συλλογικά.

Ο συγκεκριμένος νόμος καθιστά ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση εφαρμόζει  -για ακόμα μία φορά- τις επιταγές των ντόπιων και ξένων αφεντικών, καθώς εξυπηρετεί τις κατευθύνσεις του ΣΕΒ, της ΕΕ (που αποτυπώνονται στις θέσεις της Μπολόνια) και του ΟΟΣΑ.

Πιο συγκεκριμένα:

• Επεκτείνονται οι ρυθμίσεις του ν. Διαμαντοπούλου και προωθούνται νέες μορφές δια βίου μάθησης.
• Συνεχίζεται να εξαρτάται η επιβίωση και η λειτουργία των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ από την πώληση προγραμμάτων με τέλη ή δίδακτρα καθώς και από το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης (προγράμματα δια βίου μάθησης κ.α.)
• Τα πενταετή προγράμματα σπουδών αναγνωρίζονται ως master, όμως χωρίς να παρέχεται καμία εξασφάλιση στην εργασιακή ζούγκλα.
• Θεσμοθετούνται οι 3 κύκλοι σπουδών, τα μονοετή και διετή προγράμματα σπουδών, τα προγράμματα κατάρτισης/ δια βίου εκμετάλλευσης. Δηλαδή πτυχία πολλών ταχυτήτων προορισμένα για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ως εισιτήρια για την ανεργία και την επανακατάρτιση.
• Θεσμοθετούνται επίσημα τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά.
• Ενισχυεται η παρουσία των επιχειρήσεων και των στελεχών τους στα ιδρύματα. Θεσμοθετούνται τα «Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας» στα οποία συμμετέχει εκπρόσωπος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Οι «Ειδικοί Λογαριασμοί Κονδυλίων Έρευνας», που τροφοδοτούνται από οποιαδήποτε πηγή και προορίζονται για οποιαδήποτε ερευνητική, εκπαιδευτική, επιμορφωτική, αναπτυξιακή κ.α. δραστηριότητα, αποκτούν πιο βασικό και κυρίαρχο ρόλο και συνδέονται με τον «Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους»

Κι όλα αυτά, ενώ τα αποθεματικά των πανεπιστημίων γίνονται βορά στις «δημοσιονομικές δεσμεύσεις» της εξυπηρέτησης του χρέους (παλιά και νέα μνημόνια), διατηρείται η υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση και συνεχίζονται τα εμπόδια στις σπουδές των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

Πέρα απ’ αυτά, ο Σύριζα -επιβεβαιώνοντας το ρεφορμιστικό του ρόλο ως η νέα σοσιαλδημοκρατία- προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το φοιτητικό κίνημα επιδιώκοντας τη συναίνεση του. Ετσι εξηγείται η εισαγωγή δύο «κατ επίφαση» φιλολαϊκών άρθρων στον ν. Γαβρόγλου.

Το πρώτο αναφέρεται στην ψευδεπίγραφη επαναφορά τού ασύλου, στο οποίο οι κατασταλτικές δυνάμεις μπορούν να παρεμβαίνουν/ σουλατσάρουν ακόμη και σε περίπτωση πλημμελήματος (π.χ. αφισοκόλληση, σπρέυ κ.α.). Το δεύτερο θεσμοθετεί τη συνδιοίκηση, δηλαδή τη συμμετοχή των φοιτητών στα διοικητικά όργανα. Εξασφαλίζοντας, όμως, ότι η συμβολή τους θα είναι αμελητέα στον καθορισμό των αποφάσεων. Ουσιαστικά πρόκειται για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης τού ρεφορμισμού μέσα στα πανεπιστήμια.

Κλείνοντας, το Κεφάλαιο αντιμετωπίζει την επιστήμη σαν άμεση πηγή για τον πλουτισμό του και τη διαιώνισή του. Την χρησιμοποιεί για τον πόλεμο, για να αυξηθεί η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση και τελικά η αμάθεια.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ
ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

11.2017

Σήμερα, 24/10 διεξάγεται η δεύτερη διαδικασία της Πρωτοβουλίας αγώνα για τη Γενική συνέλευση στις 19:00 στα Προκάτ.Η συνέλευση θα περιλαμβάνει ως θέματα τα δωρεάν συγγράμματα, το νόμο Γαβρόγλου, καθώς και τις δωρεάν παροχές, καθώς και τη δημιουργία κοινού αγωνιστικού πλαισίου.

Αύριο, 25/10 καλούμε στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών στις 16:00 στο αμφιθέατρο των Προκάτ.

-Eνάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου που αποτελεί μια ακόμα συνέχεια της συνθήκης της Μπολόνια και μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση.