Category: Προκηρυξεις

Για το δικό μας αίθριο δεν θα μιλήσει κανείς

Απ’τα τσακάλια δεν γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια
Κ. Βάρναλης

Κομβική θέση στην αρχιτεκτονική εκπαίδευση κατέχει η συζήτηση για τη σχέση της αρχιτεκτονικής με το κοινωνικό/το δημόσιο και το χώρο που αυτό συμβαίνει.  Για το κατώφλι, για την αυλή, για τις πλατείες. Για το αίθριο.

«Το αίθριο ως ανάσα… Το αίθριο ως παρατηρητής της περατζάδας… Το αίθριο ως τόπος συνάντησης και συναναστροφής … Το αίθριο ως πυκνωτής κοινωνικών σχέσεων…»

Και αυτό απαντάται και στη δική μας σχολή, σωστά; Σχολείο-αίθριο. Αγορά-αίθριο. Μουσείο-αίθριο. Ακόμα και πολυκατοικία αίθριο. Μια αρχιτεκτονική εκπαίδευση πλούσια σε αναφορές για τη χρησιμότητα αυτού του χώρου. Και πάντα ως παράδειγμα το αίθριο της δικής μας σχολής! Η θεωρία επιβεβαιώνεται στην πράξη και εμείς έχουμε την τύχη της βιωματικής σχέσης.

Μετά από 18 χρόνια λειτουργίας της σχολής όμως έρχεται  η μετεγκατάσταση του τμήματος αρχιτεκτονικής στα ΠΡΟΚΑΤ. Θα ήταν γελοίο να πιστεύουμε ότι, μετά από 18 χρόνια, η μετεγκατάσταση μας γίνεται επειδή το τμήμα Αρχιτεκτόνων δεν έχει δικό του κτίριο από τότε που έγινε το τμήμα, ούτε επειδή παραπήγε το αστείο με τα νερά που τρέχουν μέσα, παρά τις όποιες εργασίες-κοροϊδία έχουν γίνει. Γίνεται καθαρά και μόνο γιατί οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως κουτάκια, 400-500 για την ακρίβεια. Τα ίδια αυτά κουτάκια χωράνε όπου κι αν τα βάλεις, στο κτίριο της βιβλιοθήκης, στα προκάτ, σε υπόγεια και στην τελική δεν χρειάζεται καν να έχουν λόγο στο θέμα του κτιρίου. Οπουδήποτε αρκεί να υπάρχει ο αριθμός τετραγωνικών (τώρα περίσσεψε χώρος στα Προκάτ για να στοιβαχτούμε) γι’ αυτά και να βολεύει τον εκάστοτε Πρύτανη.

Γιατί λοιπόν συζητάμε αν το κτίριο είναι κατάλληλο από τη στιγμή που δεν έχει φτιαχτεί για αρχιτεκτονική σχολή, δεν έχει ενιαίους χώρους που είναι απαραίτητοι για εμάς και για την εκπαιδευτική διαδικασία; Ποια επαφή και αλληλεπίδραση θα υπάρχει ανάμεσα στα έτη τόσο αρχιτεκτονικά όσο και κοινωνικά; Τα τετραγωνικά που περισσεύουν για μας στα ΠΡΟΚΑΤ δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις. Άλλωστε το να είναι καθένας μόνος του αποκομμένος από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο δεν είναι ξένη λογική στην εποχή της εξατομίκευσης, του συνεχούς ανταγωνισμού και της επίθεσης στη συλλογικοποίηση. Μόνος στη σχολή, μόνος στη δουλειά.

Είναι λοιπόν δική μας ευθύνη να αγωνιστούμε για αξιοπρεπείς δομές και χώρους στο πανεπιστήμιο. Όσο και να μας μιλούν οι “κοινωνικά ευαίσθητοι” καθηγητές  για δημόσιους χώρους και για τα δικαιώματα σ’ αυτούς, τόσο γίνεται φανερό ότι τα δικαιώματα αυτά δεν μας τα έδωσε κανείς. Μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε για τις κοινωνικές ελευθερίες και τους  χώρους συναναστροφής μας γίνονται δικοί μας. Ποτέ κανένας δεν μας τους έδωσε και σίγουρα κανένας σχεδιασμός έργου δεν άρχισε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου όσο αγνές κ αν είναι οι προθέσεις του εκάστοτε αρχιτέκτονα/πολεοδόμου.

Δεν περιμένουμε λοιπόν τίποτα και από κανέναν. Όσο για τους καθηγητές, η αντίφαση στα λόγια τους και τις πράξεις τους είναι ήδη μεγάλη. Ας μην έχουν αυταπάτες ότι δεν τους βλέπουμε όταν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτοί έχουν διαλέξει ήδη γραφεία στα Προκατ. Παίρνουμε το μέλλον στα χέρια μας με αγώνες και κινητοποιήσεις για καλύτερες συνθήκες σπουδών και διαβίωσης.

 

-ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝΤΑΙ, ΑΠΟΚΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ!

–OΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

-ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΝΕΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 15.11 14:00 ΑΙΘ. 1ου ΕΤΟΥΣ

Νόμος Γαβρόγλου
Η μεταλυκειακή εκπαίδευση στην υπηρεσία του Κεφαλαίου

Η κυβέρνηση Σύριζα-Αν.ελ. έχει ήδη φορτώσει το λαό με δύο επιπλέον μνημόνια, δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους, ματωμένα πλεονάσματα και δεσμεύσεις μέχρι το 2060. Ο νόμος Γαβρόγλου αποτελεί ένα ακόμη στιγμιότυπο αυτής της ταξικής επίθεσης εναντίου του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον η κυβέρνηση επέλεξε να τον «περάσει» μες στο κατακαλόκαιρο, όταν οι φοιτητές αδυνατούσαν να αντιδράσουν άμεσα και να κινητοποιηθούν συλλογικά.

Ο συγκεκριμένος νόμος καθιστά ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση εφαρμόζει  -για ακόμα μία φορά- τις επιταγές των ντόπιων και ξένων αφεντικών, καθώς εξυπηρετεί τις κατευθύνσεις του ΣΕΒ, της ΕΕ (που αποτυπώνονται στις θέσεις της Μπολόνια) και του ΟΟΣΑ.

Πιο συγκεκριμένα:

• Επεκτείνονται οι ρυθμίσεις του ν. Διαμαντοπούλου και προωθούνται νέες μορφές δια βίου μάθησης.
• Συνεχίζεται να εξαρτάται η επιβίωση και η λειτουργία των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ από την πώληση προγραμμάτων με τέλη ή δίδακτρα καθώς και από το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης (προγράμματα δια βίου μάθησης κ.α.)
• Τα πενταετή προγράμματα σπουδών αναγνωρίζονται ως master, όμως χωρίς να παρέχεται καμία εξασφάλιση στην εργασιακή ζούγκλα.
• Θεσμοθετούνται οι 3 κύκλοι σπουδών, τα μονοετή και διετή προγράμματα σπουδών, τα προγράμματα κατάρτισης/ δια βίου εκμετάλλευσης. Δηλαδή πτυχία πολλών ταχυτήτων προορισμένα για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ως εισιτήρια για την ανεργία και την επανακατάρτιση.
• Θεσμοθετούνται επίσημα τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά.
• Ενισχυεται η παρουσία των επιχειρήσεων και των στελεχών τους στα ιδρύματα. Θεσμοθετούνται τα «Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας» στα οποία συμμετέχει εκπρόσωπος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου. Οι «Ειδικοί Λογαριασμοί Κονδυλίων Έρευνας», που τροφοδοτούνται από οποιαδήποτε πηγή και προορίζονται για οποιαδήποτε ερευνητική, εκπαιδευτική, επιμορφωτική, αναπτυξιακή κ.α. δραστηριότητα, αποκτούν πιο βασικό και κυρίαρχο ρόλο και συνδέονται με τον «Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους»

Κι όλα αυτά, ενώ τα αποθεματικά των πανεπιστημίων γίνονται βορά στις «δημοσιονομικές δεσμεύσεις» της εξυπηρέτησης του χρέους (παλιά και νέα μνημόνια), διατηρείται η υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση και συνεχίζονται τα εμπόδια στις σπουδές των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

Πέρα απ’ αυτά, ο Σύριζα -επιβεβαιώνοντας το ρεφορμιστικό του ρόλο ως η νέα σοσιαλδημοκρατία- προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το φοιτητικό κίνημα επιδιώκοντας τη συναίνεση του. Ετσι εξηγείται η εισαγωγή δύο «κατ επίφαση» φιλολαϊκών άρθρων στον ν. Γαβρόγλου.

Το πρώτο αναφέρεται στην ψευδεπίγραφη επαναφορά τού ασύλου, στο οποίο οι κατασταλτικές δυνάμεις μπορούν να παρεμβαίνουν/ σουλατσάρουν ακόμη και σε περίπτωση πλημμελήματος (π.χ. αφισοκόλληση, σπρέυ κ.α.). Το δεύτερο θεσμοθετεί τη συνδιοίκηση, δηλαδή τη συμμετοχή των φοιτητών στα διοικητικά όργανα. Εξασφαλίζοντας, όμως, ότι η συμβολή τους θα είναι αμελητέα στον καθορισμό των αποφάσεων. Ουσιαστικά πρόκειται για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης τού ρεφορμισμού μέσα στα πανεπιστήμια.

Κλείνοντας, το Κεφάλαιο αντιμετωπίζει την επιστήμη σαν άμεση πηγή για τον πλουτισμό του και τη διαιώνισή του. Την χρησιμοποιεί για τον πόλεμο, για να αυξηθεί η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση και τελικά η αμάθεια.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ
ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

11.2017

Αντιεκλογική προκύρηξη με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές 25.5.17 . Σε pdf

Οι αντιφάσεις της αστικής δημοκρατίας και ο εκφασισμός της κοινωνίας

Η αντιφατικότητα του όρου αστική δημοκρατία γίνεται ευκολα αντιληπτή, αν αναλογιστουμε ότι τα συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών -τα οποία αυτή προωθεί- έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτά των περισσοτέρων, δηλαδή του εργαζόμενου λαού. Αυτό γίνεται αντιληπτό και στην καθημερινή ζωή, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Δηλαδή παρατηρείται η περιστολή των δημοκρατικών διαδικασιών και δικαιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα:

1. Η εκτελεστική εξουσία αποκτά ακόμα μεγαλύτερο θεσμικό βάρος και στο όνομα της επείγουσας ανάγκης για την αντιμετώπιση της κρίσης επιβάλει διαδικασίες έκτακτης, ταχείας νομοθέτησης, με ή χωρίς τη συμμετοχή του αστικού κοινοβουλίου: Πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ), πολυνομοσχέδια με ετερόκλητο περιεχόμενο (νομοσχέδια-σκούπα), μαζική κατάθεση τροπολογιών της τελευταίας στιγμής κ.α.
2. Στρατιωτικοποιείται η εργασία. Για παράδειγμα, θέτονται εμπόδια στην διεξαγωγή απεργιών ή κηρύσσονται παράνομες και οι απεργοί επιστρατεύονται(βλ. απεργούς στο μετρό, στην καθαριότητα και στην εκπαίδευση).
3. Οικοδομείται το αυταρχικό και κατασταλτικό κράτος «έκτακτης ανάγκης». Δηλαδή παρατηρείται η γιγάντωση των κατασταλτικών μηχανισμών, οι οποίοι έδρασαν σαν πραγματικός στρατός κατοχής ενάντια σε ανθρώπους που αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος (βλ Αντιτρομοκρατική και ΜΑΤ στις Σκουρίες), σε απεργίες (βλ. ξύλο στις καθαρίστριες-2014) και σε διαδηλώσεις (βλ. βασανιστήρια σε αντιφασίστες μέσα στη ΓΑΔΑ-2012). Επίσης, ισχυροποιείται η νομική περιφρούρηση της αστικής τάξης με εμφυλιακούς νόμους, όπως ο τρομονόμος (το νέο ιδιώνυμο) με τον οποίον βαφτίζονται εγκληματίες και φυλακίζονται ακόμα και συγγενείς πολιτικών κρατουμένων και αγωνιστών (βλ. Α. Τσάκαλου, Ε. Στατήρη, Μ. Θεοφίλου), αλλά και όσοι προσφέρουν ακόμα και ηθική στήριξη σ’ αυτούς. Επίσης, γίνονται καθαρά πολιτικές διώξεις (βλ. Τάσος Θεοφίλου) και τίθεται σε εφαρμογή η εμφυλιακή πρακτική των δηλώσεων μετανοίας (βλ. Δ. Κουφοντίνας, Κ. Γουρνάς, Ν. Ρωμανός).

Ναι. αλλά υπάρχουν και τα ανικαπιταλιστικά κόμματα/πρατάίεις. έτσι δεν είναι;

Η μορφή με την οποία ασκεί την κυριαρχία της η τάξη των καπιταλιστών μπορεί να είναι:

1. Φιλελεύθερη αστική, δηλαδή η πιο τυπική και ουσιαστικά χαρακτηριστική στην ουσία του καπιταλισμού: «ελεύθερη» κίνηση εργατικού δυναμικού και κεφαλαίου, πολιτική εκπροσώπηση όλων των τμημάτων της κοινωνίας (κοινοβούλιο, τοπικά και περιφερειακά συμβούλια κ.α.)
2. Η περιστολή όλων των παραπάνω. Δηλαδή να πάρει τη μορφή στρατιωτικού-πολιτικού πραξικοπήματος, ή να προκύψει ένα στρατιωτικό-πολιτικό πραξικόπημα μέσα από αστικοκοινοβουλευτικές διαδικασίες (βλ. κυβέρνηση Παπαδήμου 2011-2012, κυβέρνηση Μόντι 2011-2013, Ουκρανία 2014)
3. Ο εγκλωβισμός του ίδιου του εργαζόμενου λαού -ο οποίος δεν είναι άμοιρος ευθυνών- στους μηχανισμούς και στους στόχους της δικτατορίας του κεφαλαίου όπως συμβαίνει με τη σοσιαλδημοκρατία και τη ρεφορμιστική αριστερά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η τρίτη μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι και η πιο άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα επιβλαβής για τον εργαζόμενο λαό, γιατί εκφράζει τον εκφυλισμό του, την προδοσία του από το ίδιο το πολιτικό τμήμα που τον «εκπροσωπεί» και οδηγεί στην αδρανοποίηση του (βλ. άμεση διάψευση της «ελπίδας» που προσέφερε σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας η εκλογική ανέλιξη της νέας σοσιαλδημοκρατίας με δεκανίκι την ψεκασμένη δεξιά [Σύριζα-Ανελ 2015], η οποία σκόρπισε περισσότερη παραίτηση και μοιρολατρία, παρά θυμό και οργή για την προδοσία).

Ναι, όμως οι φοιτητικές παρατάξεις δεν είναι το ίδιο με τις κομματικές, έτσι δεν είναι;

Πλέον, ο καθένας μπορεί να καταλάβει την αντιστοιχία μεταξύ φοιτητικών και κομματικών παρατάξεων. Αμφότερες είναι επιφορτισμένες με τον ίδιο ρόλο και χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα. Από τη μια υπάρχουν οι φιλελέδες (μαζί με φασίστες) της ΔΑΠ και οι σοσιαλδημοκράτες της ΠΑΣΠ, οι οποίοι εξυπηρετούν ξεδιάντροπα τα συμφέροντα της αστικής τάξης μέσα στο πανεπιστήμιο και στους οποίους η ρουσφετολογία και η γενικότερη απολιτικοποίηση που προωθείται από τα κόμματα του αστικού μπλοκ μεταφράζεται σε κερασμένα μπουκάλια και σημειώσεις. Από την άλλη το ευρύ φάσμα της ρεφορμιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια, οι οποίοι κηρύττουν την εμπιστοσύνη στις θεσμικές και ειρηνικές μεθόδους καθώς και τη χρησιμότητα της κάλπης ως μέσο αγώνα. Πέρα από τις μικροπολιτικές κόντρες στις οποίες αναλώνονται για το θεαθήναι,

αναπαράγουν την απέραντη αντικαπιταλιστική και αντιφασιστική αερολογία των ρεφορμιστών, χωρίς να κάνουν λόγο για την αναγκαιότητα του εξωθεσμικού αγώνα, του μόνου που κυοφορεί την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Ναι, αλλά άμα σαμποτάρεις τις εκλογές δε βοηθάς στην ανάπτυξη της αντίδρασης/του φασισμού:

Ανατρέχοντας στην ιστορική πραγματικότητα βλέπουμε πως ο φασισμός αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο φιλελευθερισμός κατέρρεε και οι προλετάριοι έβαζαν τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης (Γερμανία 1918, Ιταλία 1919-1922), τα συμφέροντα της εκμεταλλεύτριας, αστικής τάξης διασώθηκαν από τους ρεφορμιστές. Αυτοί ήταν που υπόσχονταν την αλλαγή του καπιταλισμού μέσα από δημοκρατικούς θεσμούς και τελικά κατάφεραν να διαβάλλουν εκ των έσω και να διασπάσουν το προλεταριακό μέτωπο. Η αναβολή της επανάστασης και η προδοσία του εργαζόμενου λαού από την πολιτική του εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο και στα συνδικάτα προλείανε το έδαφος για την αντεπίθεση της αστικής τάξης με άρμα το φασισμό. Επομένως, όσο περισσότερο ο εργαζόμενος λαός εμπιστεύεται τη νομιμότητα, τη συνταγματική διακυβέρνηση, την αστική δημοκρατία, όσες περισσότερες θυσίες κάνει για να σωθεί το υπάρχον σύστημα ως το «μικρότερο κακό», τόσο σφοδρότερες γίνονται οι καπιταλιστικές επιθέσεις και τόσο ταχύτερη είναι η έλευση του φασισμού.

 

Οργάνωση σε οριζόντιες δομές σε σχολεία, σχολές εργασιακούς χώρους, γειτονιές.

Να κάνουμε πέρα τη λογική της διαμεσολάβησης και των αυτόκλητων σωτήρων.

Να τελειώνουμε με το παραμύθι της αστικής δημοκρατίας.

Ο μόνος επαναστατικός αγώνας ήταν, είναι και θα είναι εξωθεσμικός.

 

Aυτόνομο Σχήμα πολυτεχνικής
Αυτόνομο στέκι Ξάνθης
πολιτικός/ κοινωνικός χώρος αγκάθι

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στις φοιτητικές εστίες Ξάνθης, στις οποίες σημειώθηκαν περιστατικά παραβίασης χώρου, ομηρίας και ληστείας, επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της προστασίας και φύλαξης των χώρων μας.

Συγκεκριμένα, ακούγονται ολοένα και περισσότερες απόψεις προσκείμενες στην τοποθέτηση καμερών και αύξησης του προσωπικού φύλαξης(με την δεύτερη να γίνεται διεκδίκηση του σ.ο.φ.ξ).

Η ύπαρξη φυλάκων αποδεδειγμένα δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Στο παρελθόν σε παρόμοιο περιστατικό, όντας απλώς ένας χαμηλόμισθος εργαζόμενος αναγκάστηκε να καλέσει τους μπάτσους. Επίσης οι φύλακες είναι ένας εν δυνάμει κατασταλτικός μηχανισμός, αν το πανεπιστήμιο το θελήσει για τη διατήρηση της «ομαλής και εύρυθμης λειτουργίας του».

Ταυτόχρονα η λογική του αποστειρωμένου πανεπιστημίου θέλει τους φοιτητές να προετοιμάζονται εντατικά για την έξοδο στην αγορά εργασίας και εκμετάλλευσης,  πολιτικά ανενεργούς και ξεκομμένους από την κοινωνία και τα κοινωνικά προβλήματα. Ας προσέξουμε άλλωστε και την αποκοπή των “σπιτιών” μας (3χλμ εστίες-πόλη) από αυτά της υπόλοιπης  κοινωνίας.

Θα ήταν λάθος λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τα συγκεκριμένα περιστατικά ως εξαιρέσεις που γίνονται στις εστίες λόγω έλλειψης φύλαξης και επιτήρησης. Ανάλογα περιστατικά λαμβάνουν χώρα σχεδόν κάθε μέρα τόσο στην Ξάνθη, όσο και οπουδήποτε αλλού, και καμιά φύλαξη/επιτήρηση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Όσο υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες, όσο η ζωές μας συνεχίζουν να εξαθλιώνονται τόσο τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού θα συνεχίζουν να οξύνονται. Το διακύβευμα λοιπόν δεν είναι ο περιορισμός των συμπτωμάτων και η μετατροπή της κοινωνίας μας σε μια δυστοπία απόλυτου ελέγχου, αλλά ο αγώνας με στόχο την καταστροφή του συστήματος  που τα γεννά.

Μέχρι τότε έχοντας ως πρόταγμα την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση, πιστεύουμε ότι η προστασία μας θα επιτευχθεί με την επανοικειοποίηση των χώρων μας. Να μετατρέψουμε τους κοινόχρηστους σε ζωντανούς κοινωνικούς χώρους. Να καλλιεργήσουμε ένα αίσθημα αλληλοβοήθειας και συλλογικής ευθύνης, ώστε να δημιουργηθούν κοινότητες οικότροφων, που θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους συλλογικά και δεν θα αφήνουν περιθώρια για ανάλογα αντικοινωνικά περιστατικά.

Σε μια κοινωνία στιγματισμένη από τον κοινωνικό κανιβαλισμό,όπου είναι εμφανής η απουσία συλλογικών δομών και ουσιαστικών δεσμών μεταξύ μας, η δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης είναι το όπλο μας.

Ενάντια στην καταστολή και την επιτήρηση

Προς μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας