Προκήρυξη και κάλεσμα του Αυτόνομου Σχήματος Πολυτεχνικής Ξάνθης στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη. Μπορείς την κατεβάσεις σε μορφή pdf από εδώ.
Οι εξεγέρσεις του χθες να γίνουν οι ανατροπές του σήμερα
Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από τον Δεκέμβρη του ‘08, την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του 15άχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, από τον μπάτσο Κορκονέα. Τότε, που το οπλισμένο χέρι του κράτους, έχοντας όλη την εξουσία που του παρέχεται, σημάδεψε και δολοφόνησε ξανά, επιτελώντας το ρόλο του: Την άσκηση του μονοπωλίου της κρατικής βίας για τη διαιώνιση της υπάρχουσας κοινωνικής και ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το Δεκέμβρη του ‘08, τότε που αυθόρμητα χιλιάδες καταπιεσμένων από όλη την επικράτεια, που ζούσαν όλα αυτά τα χρόνια τη βία στο πετσί τους, βγήκαν στους δρόμους, για πάνω από ένα μήνα, σε ένα ξέσπασμα ταξικής αντιβίας, με διαδηλώσεις, απεργίες και σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, με εμπρησμούς και επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και τράπεζες, καταλήψεις σε κρατικά κτήρια και εκπαιδευτικά ιδρύματα, παρεμβάσεις, απαλλοτριώσεις σε super market, δημιουργήθηκαν κινηματικές δομές, συγκροτήθηκαν συνελεύσεις και συντονιστικά, παίρνοντας έτσι, μια μεγάλη ανάσα ελευθερίας, μέσα σε ένα σύστημα, που δεν μας αφήνει χώρο ούτε να αναπνεύσουμε.
Για αυτό και, δεκατέσσερα χρόνια μετά, η 6η Δεκέμβρη, δεν είναι για μας απλά μία μέρα επέτειος ή “μνημόσυνο”, για ακόμα έναν από τους νεκρούς μας από το κράτος. Αλλά είναι η υπενθύμιση, ότι όταν καταλάβουμε ότι έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Ότι καμία εξουσία δεν είναι άτρωτη. Και αυτό καλούμαστε να κάνουμε σήμερα, απέναντι στα δικά μας επίδικα. Απέναντι σε μια εξουσία που συνεχίζει να δολοφονεί μέσα στις πόλεις και στα σύνορα, να υποτιμά ολοένα και πιο πολύ τις ζωές μας και να οχυρώνεται, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, απέναντι σε όποια/ον τολμά να σηκώσει κεφάλι.
Σήμερα, έπειτα και την αθώωση και συγκάλυψη των ένστολων καθαρμάτων που συμμετείχαν στο βιασμό της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας, το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί, από τις δολοφονημένες μετανάστριες στα σύνορα και στο Αιγαίο, τον αγωνιστή Βασίλη Μάγγο στο Βόλο, τον 18χρονο ρομά Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα, με την εξόντωση πολιτικών κρατουμένων, τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα, με όσους “περισσεύουν” από το σύστημα δημόσιας υγείας.
Οι σεξιστικές επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι δολοφονίες, ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία της αστυνομίας όμως, δεν είναι απλώς «παρατυπίες», αλλά πρακτικές επιβολής και αναπαραγωγής της πατριαρχικής ρατσιστικής καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Η ενδυνάμωση του αστυνομικού μηχανισμού αποτελεί μονόδρομο για το αστικό κράτος ώστε να οχυρώσει την εξουσία του πάνω μας.
Η παρουσία της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο έρχεται να καταστείλει τις κοινότητες αγώνα και εντός των σχολών. Να περιφρουρήσει την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Δηλαδή την ευθυγράμμιση των πανεπιστημίων με τις ανάγκες του κεφαλαίου, τις διαγραφές στα ν+ν/2 χρόνια, την ελεγχόμενη είσοδο, την ελάχιστη βάση εισαγωγής, τη σύνδεση της αξιολόγησης με την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων καθώς και τα πειθαρχικά συμβούλια, την ανεμπόδιστη λειτουργία της δολοφονικής συνεργασίας μεταξύ πανεπιστημίων και στρατού.
Την εξελισσόμενη επίθεση του κράτους στις σπουδές τη βιώνουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο σε επίπεδο εγκαταστάσεων, και υποδομών για τη σίτιση, τη στέγαση και τη εκπαίδευση μας. Τα προβλήματα σίτισης, στέγασης, μεταφορών, υποδομών και εγκαταστάσεων που είναι τόσο έντονα και στην πόλη μας δεν λύνονται με απάθεια ή ανάθεση, αλλά με άμεση δραστική και συλλογική αντίσταση στις πολιτικές που τα προκαλούν
Εντατικοποιούν την καθημερινότητα και την ζωή μας, ώστε να μην περισσεύει χρόνος για οποιαδήποτε άλλη πολιτική/πολιτιστική/κοινωνική δραστηριότητα, διαμορφώνοντας έτσι ένα φοιτητικό υποκείμενο πειθαρχημένο και πειθήνιο έτοιμο να απορροφηθεί από τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, ενώ όσοι δεν καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε πετιόμαστε εκτός.
Οι κατασταλτικές επιδρομές και εντός των πανεπιστημιακών χώρων δεν έχουν τελειωμό. Ξεκινούν από την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό και καταλήγουν στη συνεχή παρουσία των ΜΑΤ και των ασφαλιτών, τις δολοφονικές επιθέσεις με την βολίδα κρότου λάμψης που έριξαν σε ευθεία βολή στο πρόσωπο φοιτητή, τη ρίψη χημικών στη συναυλία του Θ. Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ, και την πολιορκία και τον εγκλωβισμό εκατοντάδων ατόμων μέσα στο Α.Π.Θ. τους οποίους επίσης έπνιξαν με χημικά, την 17η Νοέμβρη.
Όταν χτυπάνε το κίνημα το κάνουν για να είμαστε όλοι ακόμα πιο αδύναμοι την επόμενη φορά που θα προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε κάτι από αυτά που μας κλέβουν. Όταν χτυπάνε το άσυλο και τις καταλήψεις, όπως με τις πρόσφατες εκκενώσεις της Κατάληψης του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, των Προσφυγικών στην Αθήνα, της Κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα, της Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, χτυπάνε τις δομές του αγώνα, τα εργαλεία που είναι πάντα στη διάθεση όσων κάνουν το βήμα να κατέβουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τις ζωές τους.
Μέσα σε ένα πλαίσιο ασφυκτικό, με τη βία της φτώχειας και της ανασφάλειας. Με τα νοίκια να έχουν πάει στο θεό και τους μισθούς να είναι ψίχουλα. Τα ωράρια που έχουν γίνει λάστιχο και τις εργοδοτικές καφρίλες να έχουν γίνει κανόνας. Τη βία μιας βαθιά πατριαρχικής κοινωνίας, τα νέα για μια ακόμα γυναικοκτονία και άλλα τόσα περιστατικά έμφυλης βίας. Με το άγχος να μην ξέρεις πως θα βγει ο μήνας και αν θα σε πετάξουν έξω από το σπίτι σου. Την αγωνία για το πως θα τελειώσεις τη σχολή και τη μεγαλύτερη αγωνία με το που πάρεις το χαρτί, το μόνιμο φλερτ με την κατάθλιψη που δε χωρέσαμε ποτέ μέσα στις κοινωνικές νόρμες που μας επιβάλλουν και όλα αυτά, κάτω από την επιβολή του φόβου και της εξατομίκευσης.
Αυτή είναι η βία που ζούμε καθημερινά. Ενάντια σε αυτή τη βία εξεγερθήκαμε δεκατέσσερα χρόνια πριν. Για αυτό αγωνιζόμαστε κόντρα στην παραίτηση, για να βάλουμε φρένο στη διάχυση του φόβου στο κοινωνικό σώμα. Για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Οπλισμένοι με τη συλλογική μας μνήμη και δύναμη ενάντια στην παραίτηση, με την αλληλεγγύη ενάντια στον φιλοτομαρισμό, να πάρουμε πίσω όσα μας αναλογούν. Με οργάνωση και ανυποχώρητο αγώνα. Με συμμετοχή σε ανοιχτές-οριζόντιες διαδικασίες και πρωτοβουλίες αγώνα, σε Γενικές συνελεύσεις, να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε από κοινού και από τα κάτω την αντεπίθεση.
Τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα κερδήθηκαν μέσα από μαζικούς-συλλογικούς αγώνες.
ΠΟΡΕΙΑ | ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18:00 | ΠΡΟΚΑΤ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ, Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΜΕΤΑΚΥΛΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ – ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ – ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ/Α
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ