Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στις φοιτητικές εστίες Ξάνθης, στις οποίες σημειώθηκαν περιστατικά παραβίασης χώρου, ομηρίας και ληστείας, επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της προστασίας και φύλαξης των χώρων μας.
Συγκεκριμένα, ακούγονται ολοένα και περισσότερες απόψεις προσκείμενες στην τοποθέτηση καμερών και αύξησης του προσωπικού φύλαξης(με την δεύτερη να γίνεται διεκδίκηση του σ.ο.φ.ξ).
Η ύπαρξη φυλάκων αποδεδειγμένα δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Στο παρελθόν σε παρόμοιο περιστατικό, όντας απλώς ένας χαμηλόμισθος εργαζόμενος αναγκάστηκε να καλέσει τους μπάτσους. Επίσης οι φύλακες είναι ένας εν δυνάμει κατασταλτικός μηχανισμός, αν το πανεπιστήμιο το θελήσει για τη διατήρηση της «ομαλής και εύρυθμης λειτουργίας του».
Ταυτόχρονα η λογική του αποστειρωμένου πανεπιστημίου θέλει τους φοιτητές να προετοιμάζονται εντατικά για την έξοδο στην αγορά εργασίας και εκμετάλλευσης, πολιτικά ανενεργούς και ξεκομμένους από την κοινωνία και τα κοινωνικά προβλήματα. Ας προσέξουμε άλλωστε και την αποκοπή των “σπιτιών” μας (3χλμ εστίες-πόλη) από αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας.
Θα ήταν λάθος λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τα συγκεκριμένα περιστατικά ως εξαιρέσεις που γίνονται στις εστίες λόγω έλλειψης φύλαξης και επιτήρησης. Ανάλογα περιστατικά λαμβάνουν χώρα σχεδόν κάθε μέρα τόσο στην Ξάνθη, όσο και οπουδήποτε αλλού, και καμιά φύλαξη/επιτήρηση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Όσο υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες, όσο η ζωές μας συνεχίζουν να εξαθλιώνονται τόσο τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού θα συνεχίζουν να οξύνονται. Το διακύβευμα λοιπόν δεν είναι ο περιορισμός των συμπτωμάτων και η μετατροπή της κοινωνίας μας σε μια δυστοπία απόλυτου ελέγχου, αλλά ο αγώνας με στόχο την καταστροφή του συστήματος που τα γεννά.
Μέχρι τότε έχοντας ως πρόταγμα την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση, πιστεύουμε ότι η προστασία μας θα επιτευχθεί με την επανοικειοποίηση των χώρων μας. Να μετατρέψουμε τους κοινόχρηστους σε ζωντανούς κοινωνικούς χώρους. Να καλλιεργήσουμε ένα αίσθημα αλληλοβοήθειας και συλλογικής ευθύνης, ώστε να δημιουργηθούν κοινότητες οικότροφων, που θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους συλλογικά και δεν θα αφήνουν περιθώρια για ανάλογα αντικοινωνικά περιστατικά.
Σε μια κοινωνία στιγματισμένη από τον κοινωνικό κανιβαλισμό,όπου είναι εμφανής η απουσία συλλογικών δομών και ουσιαστικών δεσμών μεταξύ μας, η δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης είναι το όπλο μας.
Ενάντια στην καταστολή και την επιτήρηση
Προς μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
