Για το δικό μας αίθριο δεν θα μιλήσει κανείς
Απ’τα τσακάλια δεν γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια
Κ. Βάρναλης
Κομβική θέση στην αρχιτεκτονική εκπαίδευση κατέχει η συζήτηση για τη σχέση της αρχιτεκτονικής με το κοινωνικό/το δημόσιο και το χώρο που αυτό συμβαίνει. Για το κατώφλι, για την αυλή, για τις πλατείες. Για το αίθριο.
«Το αίθριο ως ανάσα… Το αίθριο ως παρατηρητής της περατζάδας… Το αίθριο ως τόπος συνάντησης και συναναστροφής … Το αίθριο ως πυκνωτής κοινωνικών σχέσεων…»
Και αυτό απαντάται και στη δική μας σχολή, σωστά; Σχολείο-αίθριο. Αγορά-αίθριο. Μουσείο-αίθριο. Ακόμα και πολυκατοικία αίθριο. Μια αρχιτεκτονική εκπαίδευση πλούσια σε αναφορές για τη χρησιμότητα αυτού του χώρου. Και πάντα ως παράδειγμα το αίθριο της δικής μας σχολής! Η θεωρία επιβεβαιώνεται στην πράξη και εμείς έχουμε την τύχη της βιωματικής σχέσης.
Μετά από 18 χρόνια λειτουργίας της σχολής όμως έρχεται η μετεγκατάσταση του τμήματος αρχιτεκτονικής στα ΠΡΟΚΑΤ. Θα ήταν γελοίο να πιστεύουμε ότι, μετά από 18 χρόνια, η μετεγκατάσταση μας γίνεται επειδή το τμήμα Αρχιτεκτόνων δεν έχει δικό του κτίριο από τότε που έγινε το τμήμα, ούτε επειδή παραπήγε το αστείο με τα νερά που τρέχουν μέσα, παρά τις όποιες εργασίες-κοροϊδία έχουν γίνει. Γίνεται καθαρά και μόνο γιατί οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως κουτάκια, 400-500 για την ακρίβεια. Τα ίδια αυτά κουτάκια χωράνε όπου κι αν τα βάλεις, στο κτίριο της βιβλιοθήκης, στα προκάτ, σε υπόγεια και στην τελική δεν χρειάζεται καν να έχουν λόγο στο θέμα του κτιρίου. Οπουδήποτε αρκεί να υπάρχει ο αριθμός τετραγωνικών (τώρα περίσσεψε χώρος στα Προκάτ για να στοιβαχτούμε) γι’ αυτά και να βολεύει τον εκάστοτε Πρύτανη.
Γιατί λοιπόν συζητάμε αν το κτίριο είναι κατάλληλο από τη στιγμή που δεν έχει φτιαχτεί για αρχιτεκτονική σχολή, δεν έχει ενιαίους χώρους που είναι απαραίτητοι για εμάς και για την εκπαιδευτική διαδικασία; Ποια επαφή και αλληλεπίδραση θα υπάρχει ανάμεσα στα έτη τόσο αρχιτεκτονικά όσο και κοινωνικά; Τα τετραγωνικά που περισσεύουν για μας στα ΠΡΟΚΑΤ δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις. Άλλωστε το να είναι καθένας μόνος του αποκομμένος από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο δεν είναι ξένη λογική στην εποχή της εξατομίκευσης, του συνεχούς ανταγωνισμού και της επίθεσης στη συλλογικοποίηση. Μόνος στη σχολή, μόνος στη δουλειά.
Είναι λοιπόν δική μας ευθύνη να αγωνιστούμε για αξιοπρεπείς δομές και χώρους στο πανεπιστήμιο. Όσο και να μας μιλούν οι “κοινωνικά ευαίσθητοι” καθηγητές για δημόσιους χώρους και για τα δικαιώματα σ’ αυτούς, τόσο γίνεται φανερό ότι τα δικαιώματα αυτά δεν μας τα έδωσε κανείς. Μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε για τις κοινωνικές ελευθερίες και τους χώρους συναναστροφής μας γίνονται δικοί μας. Ποτέ κανένας δεν μας τους έδωσε και σίγουρα κανένας σχεδιασμός έργου δεν άρχισε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου όσο αγνές κ αν είναι οι προθέσεις του εκάστοτε αρχιτέκτονα/πολεοδόμου.
Δεν περιμένουμε λοιπόν τίποτα και από κανέναν. Όσο για τους καθηγητές, η αντίφαση στα λόγια τους και τις πράξεις τους είναι ήδη μεγάλη. Ας μην έχουν αυταπάτες ότι δεν τους βλέπουμε όταν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτοί έχουν διαλέξει ήδη γραφεία στα Προκατ. Παίρνουμε το μέλλον στα χέρια μας με αγώνες και κινητοποιήσεις για καλύτερες συνθήκες σπουδών και διαβίωσης.
-ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝΤΑΙ, ΑΠΟΚΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ!
–OΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ
-ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΝΕΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 15.11 14:00 ΑΙΘ. 1ου ΕΤΟΥΣ
