Υπουργοί, Πρυτάνεις, Μπάτσοι κάτω τα χέρια από το άσυλο

Την Πέμπτη 10/11 το βράδυ ,ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη μπαρ οικονομικής ενίσχυσης στο Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης στέκονταν έξω από την πόρτα των ΠΡΟΚΑΤ τρεις άνθρωποι της ασφάλειας, οι οποίοι μόλις είδαν δύο κοπέλες να εισέρχονται στον χώρο των πανεπιστημίων άρχισαν να τις ακολουθούν φωνάζοντας «ασφάλεια». Μάλιστα, έφτασαν μέχρι τον κήπο που βρίσκεται δίπλα στον χώρο του ΑΣΞ, όπου μετά από λίγο αποχώρησαν αφού αντιλήφθηκαν ότι υπήρχε περιφρούρηση του χώρου. Το ίδιο βράδυ συνεχίστηκαν οι περιπολίες συμβατικών οχημάτων της ασφάλειας γύρω από τα ΠΡΟΚΑΤ. Την επόμενη μέρα, βρέθηκε ακόμα ένας ασφαλίτης μέσα στον χώρο των ΠΡΟΚΑΤ να κοιτάει τις αφίσες πολιτικών παρατάξεων και συλλογικοτήτων.

Το περιστατικό αυτό δεν έχει προηγούμενο (τουλάχιστον με τόσο προκλητικό τρόπο) εδώ και πολλά χρόνια στην πόλης της Ξάνθης. Αποτελεί ένα, δειλό και μετέωρο μεν, αλλά πρώτο βήμα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους για να πατήσουν πόδι στο πανεπιστήμιο. Σε έναν χώρο που οι ταξικοί και οι κοινωνικοί αγώνες όλων των προηγούμενων ετών μέχρι και σήμερα έχουν καταφέρει να αποκλείσουν ντε φάκτο την παρουσία τους. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν κατοχυρώνεται από κάποιο νομικό πλαίσιο και φυσικά δεν ζητάμε (ούτε έχουμε τέτοιες αυταπάτες) από το κράτος να το υπερασπιστεί. Αντίθετα, γνωρίζουμε καλά ότι με την πρώτη αφορμή θα προσπαθήσει να το παραβιάσει, ενάντια ακόμα και στο ίδιο νομικό πλαίσιο που το ίδιο αναγκάστηκε να θεσπίσει.

Για εμάς, το άσυλο δεν ορίζεται σαν ακαδημαϊκό ή σαν «άσυλο διακίνησης ιδεών». Τόσο οι πολέμιοι όσο και οι υποστηρικτές του ασύλου τοποθετούνται αόριστα γύρω από την ελεύθερη διακίνηση ιδεών που πρέπει πάση θυσία να διασφαλιστεί απ’ τους εχθρούς της. Μπορεί ο καθένας τους να εντοπίζει αλλού αυτούς τους εχθρούς, αλλά συγκλίνουν σε ένα βασικό σημείο: ότι αυτό που διακυβεύεται τελικά είναι οι ακαδημαϊκές ελευθερίες. Με τον τρόπο αυτό, όμως, ή συγκαλύπτουν ή αγνοούν τον ουσιώδη κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου· ότι μας δίνει τη δυνατότητα να διαχειριστούμε οι ίδιοι και οι ίδιες τις ζωές μας. Όχι μόνο να μην μπορεί η αστυνομία και το κράτος να επέμβει στην καθημερινότητά μας, αλλά να την οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο που να είναι αντίθετη με το ίδιο το κράτος, την αστυνομία και κάθε μηχανισμό που αναπαράγει την ιεραρχία και την ανισότητα. Πρόκειται ,λοιπόν, για κεκτημένο ενός χώρου που μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο κινημάτων και αγώνων και μία ασπίδα ενάντια στους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς καταστολής και σαν τέτοιο θα το υπερασπιστούμε.

Γνωρίζουμε καλά πως η καταστολή δεν χρειάζεται αφορμές για να επιτεθεί ,αν και μπορεί να τις επικαλεστεί για να νομιμοποιηθεί σε ένα κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα και αν στην αρχή φαίνεται να στοχοποιεί έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ο πραγματικός στόχος είναι όλο το ανταγωνιστικό κίνημα, όλοι όσοι αγωνίζονται ενάντια στην υποτίμηση των ζωών τους. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι κατασταλτικές επιχειρήσεις σε γειτονιές και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι παραβιάσεις ασύλου και η καταπάτηση κάθε είδους δικαιώματος δικαιολογήθηκαν με προθυμία στο όνομα της διασφάλισης της τάξης. Η τακτική της προληπτικής καταστολής δείχνει τη στάση του κράτους απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα. Ο καθένας και η καθεμιά που κατεβαίνει στο δρόμο θεωρείται δυνάμει τρομοκράτης, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι γιάφκες και ορμητήρια και το άσυλο μήτρα κάθε είδους βίας και παραβατικότητας. Η απάντηση τους σε όλα αυτά ήταν απλή, λιτή και ωμή: μπάτσοι παντού. Η απάντησή μας είναι αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη. Να ανοίξουμε τους αγώνες μας στην κοινωνία και να δώσουμε στις πράξεις μας νόημα ελευθερίας.